Indio Maíz Biological Reserve

Volop natuur. Kennen wij dat eigenlijk wel? Verscholen plekken met alleen maar zeeën van groen, waar flora en fauna volledig haar gang kunnen gaan?

De trip naar het mais reserve voelde een beetje als ‘Floortje naar het einde van de wereld’. We starten vanuit Managua met een lokale bus en volgens het tijdschema moeten we dan na zo’n 5 uurtjes aankomen om 14:00 uur in San Carlos. Maar je raadt het natuurlijk al. Dat gebeurde niet. Wat wel gebeurde: de bus kreeg na veel gekke geluiden pech. Na een klein uurtje in de zinderende hitte (40 graden met volle zon op ons hoofd in een drukkende bus) hadden ze met man en macht het voertuig aan de praat gekregen en met een flinke duw gingen we weer voorruit. Als iemand bij zijn bestemming aangekomen was, mocht hij of zij uit de rijdende bus springen. De jongen, die verantwoordelijk was voor de bagage, rende met de bus mee om de klep aan de zijkant open te maken en zo het eigendom aan de rechtmatige eigenaar te overhandigen. Toen plots de bus toch stopte en we overhaast naar een andere bus verhuisden, sloeg de geruststelling toe. De laatste boot van half 5 die halen we wel. Maar het lot sloeg toe en ook deze bus leek te kampen met dezelfde problemen. Weer stonden we een tijdje langs de weg. Aangekomen in San Carlos was de laatste boot al lang vertrokken. Het alternatief was nog een late bus nemen maar oververhit en doodmoe besloten we een hostel te pakken in dit dorpje. Na een koude douche deden we nog wat laatste boodschapjes. Morgen vroeg eruit voor de allereerste boot!

• 

• 

Leven in het bos

Om 5 uur gaat de wekker en we spoeden ons richting de haven. Meer dan op tijd aangekomen, gingen we ervan uit boottickets te kopen maar helaas: de boot van 6 uur zat vol. De eerstvolgende boot ging om 8 uur en met een gezellig ochtendhumeur hebben we nog twee uur doorgebracht in de wachtruimte, waar we hier (en ook op de bus de dag ervoor) telkens de enige toeristen zijn. Na 2 uur varen komen we dan eindelijk aan in El Castillo, waar we worden opgewacht. We gaan twee nachten in het mais reserve slapen. Een klein tochtje erheen dachten we, maar hoppend van de ene boot in de andere duurde deze tocht toch nog drie uur. Geen straf want de natuur is adembenemend mooi en verwonderlijk. Aangekomen bij ons plekje middenin de jungle worden we ontvangen met een kokosnoot en een vullende maaltijd soep. De komende dagen zijn we de enige gasten!

• 

Dezelfde dag gaan we in de namiddag, na een behoorlijke vochtige wandeling van een half uur, zelf chocolade maken. We verblijven in een commune. De mensen die hier wonen (zo’n 200) zijn volledig zelfvoorzienend. Het enige wat ze nodig hebben van buitenaf is olie. Voordat we aan de slag gaan met chocolade maken, lopen we door de ‘moestuin’ met planten en bomen die voorzien in bananen, yuca, cacao, koffie en meer. Chocolade maken is eigenlijk een vrij simpel proces. De cacao boon vrucht wordt opengemaakt en nadat de bonen, die binnenin zitten, 3 tot 4 dagen gedroogd zijn, zijn ze klaar voor gebruik. Ze worden gebrand in een pan waarna ze gepeld worden. Dan gaan ze door de molen en afhankelijk van je smaak worden ze vermengd met melk en suiker. Deze pap wordt zo’n 10 minuten verwarmd op hoog vuur totdat het een brei is. Daarna kan je er bolletjes mee rollen en heb je overheerlijke chocolade. Wij, allebei geen zoetekauwen, konden er geen genoeg van krijgen. We hebben van a tot z ons eigen chocolade gemaakt en daarna opgegeten. De smaak is met geen vermogen te vergelijken met de smaak van chocolade uit de supermarkt.

• 

Na het avond diner gaan we met de boot op ontdekkingstocht. Het is echt pikkedonker en er zijn heel veel muggen. Gelukkig kunnen we ons hier goed tegen beschermen. Het is spannend en ontspannend tegelijk om in het donker op de boot door de jungle te dobberen. We zagen een buidelrat, verschillende kingfishers en padden. Bij terugkomst zijn we meteen onze tent ingerold en rond 9 uur sliepen we. De slaap kwaliteit is zo veel beter in de natuur. Ik val meteen in slaap, slaap de hele nacht door en wordt op een natuurlijke manier wakker als het licht wordt. Heerlijk uitgerust voelen we ons dan.

• 

• 

• 

• 

En uitgerust moesten we de volgende dag ook zijn. Om 6 uur stond het ontbijt al op ons te wachten om daarna in de ochtend koelte te genieten van een jungle wandeling. Na 5 minuten loopt het zweet op alle plekken waar het gaan kan, maar wat was dit weer genieten. We zagen pootafdrukken van de Jaguar en hebben verschillende kikkers vastgepakt waaronder de ‘blue jeans’ kikker. Bij terugkomst stond er weer een heerlijke kokosnoot op ons te wachten. This feels like paradise.

• 

• 

• 

Na een hele middag rust in de natuur, lees: schrijven, yoga, mediteren, massage cursus oefenen en een dutje, gaan we in de namiddag nog een stukje paardrijden. Door de glooiende groene heuvels is het voor de paarden flink zwoegen maar wat is het heerlijk genieten, zo een met de natuur.

• 

De laatste ochtend staan we wederom vroeg op en gaan we vogelspotten. Om 5 uur gaat de wekker en staan we paraat in onze Safari outfit. Half slapend ontwaken we in de natuur met de vogel geluiden om ons heen. Heerlijk. En dan is helaas het einde in zicht. Na een uitgebreid ontbijt: groente salsa met ei, rijst en bonen zetten we koers richting de bewoonde wereld. Adios hidden paradise!

Mijn gedachten gaan almaar naar het idee van leven in een commune. Iets wat veel mensen in de westerse wereld zouden willen. Totaal zelfvoorzienend zijn en materialistische dingen uitbannen. Ik denk dat dit leven gelukmakender is. Ik realiseer me dat de mensen die hier wonen voor geen goud zouden willen ruilen met ons luxe leven. Dat is anders als je meer richting de stedelijke gebieden gaat. Waar mensen niet zelfvoorzienend zijn en niks hebben en alleen maar zien wat anderen wel hebben. Ik besef me des te meer hoe enorm bevoorrecht we zijn en wat voor luxe we hebben en ook realiseer ik me dat ik juist dit soort ervaringen wil opdoen om dichter bij mezelf te komen en het leven beter te vatten. Of ik zou willen ruilen met de mensen hier in de commune weet ik oprecht niet. Ons leven is immers ook een gewenning en met periodes mis ik het ook wel maar niet hier, middenin de rust en het groen. Niet hier.

Deze commune is opgericht door de opa en oma van Katalono (onze gids) zo’n 32 jaar geleden. Er was toen helemaal niks hier. Nu is er alles om een goed en gezond leven te leiden. Er is zelfs internet op één plek waar het soms behoorlijk druk wordt met mensen: het huis van Katalono’s moeder. Dat huis ligt namelijk het hoogst en daar, in dat huis, is er één vierkante meter met signaal ontvangst. Kan je het je voorstellen?