Corcovado

Corcovado National Park is een droom! Dit park beslaat 40% van het schiereiland Península de Osa. Met een reusachtig regenwoud, vele diersoorten, stranden en zelfs mangroves heeft het park de grootste biodiversiteit ter wereld! Je mag alleen onder begeleiding het park betreden en de meeste mensen kiezen voor een dagtour. Wij besloten om voor het maximale te gaan en twee nachten te blijven slapen in het hart van deze bijzonder plek.

Voordat we drie dagen lang door het regenwoud gaan trekken, moeten we nog een hele rit maken. Vanuit Monteverde komen we na een rit van zes uur aan in Sierpe, waar we enkele uren moeten wachten totdat we de boot kunnen nemen. Hoe later het wordt, hoe meer de bewolking toeneemt. Als het maar niet gaat regenen, denk ik. Deze bootrit staat (ook zonder regen) al bekend om haar ruige karakter. Maar je raadt het al: tegen de tijd dat we aan boord mogen, valt het met bakken uit de lucht én worden we getrakteerd op flink onweer. Ik zeg getrakteerd omdat ik onweer een prachtig fenomeen vind en al helemaal in zo’n natuur als deze. De start van de bootrit was dus een heftige maar al gauw verdwijnt de regen en waait de wind onze regenjas droog. We varen langzaam de rivier uit en de Pacific Oceaan in. Dit stuk is heel hevig en er zijn wel golven van een paar meter hoog waar we met de boot tegenin varen om vervolgens naar beneden te vallen. Zolang het goed gaat een hele spannende ervaring. Met een beetje reisgeluk komen we veilig aan in het prachtige Drake Bay, waar we als kers op de taart een natte landing hebben. Er is hier geen dek of haven dus het laatste stukje mag je lopen. Vanuit hier zullen we morgenvroeg op pad gaan. Luc kan bijna niet slapen van de opwinding. 

Om kwart voor vijf gaat de wekker en een half uur later zitten we aan het ontbijt. Om zes uur worden we bij de boot verwacht die ons binnen een uurtje naar Corcovado brengt. Het is bijzonder om aan te komen op deze plek, die zo remote ligt. De boot komt niet helemaal op het droge dus dat betekent wederom dat we een stukje door het water mogen ploeteren. Gelukkig hebben we onze waterschoenen aan want er liggen hier veel keien. Op het droge aangekomen laat de gids er geen gras over groeien en gaan we meteen van start. De waterschoenen mogen we nog even aanhouden want we zullen niet veel later een rivier oversteken. We lopen nog geen paar minuten en het wildlife vliegt ons al om de oren: een agoeti, een coati, verschillende apen waaronder de squirrel monkey, de tapir en verschillende vogels waaronder de toekan, uil en de macaw. Zoveel wildlife ongerept in de natuur hebben we nog niet eerder op zo’n korte tijd gezien.

• 

• 

• 

Het is prachtig alhoewel ik ook even tijd nodig heb om te aarden en te wennen. Voor mij duurt dit proces langer dan voor Luc, die meteen door het dolle heen is en er geen genoeg van kan krijgen. Het is haast onwerkelijk wat we allemaal tegenkomen en met een beetje geluk kunnen we misschien zelfs de poema spotten. In de natuur zijn en rondkijken, luisteren en ruiken zijn heel mindful maar vragen ook wat van je geduld. Voor mij een hele goede oefening. Ergens op het midden van de ochtend hike worden mijn benen lek gestoken door tropische muggen en ben ik een beetje geïrriteerd. Iets waardoor ik me dan weer heel schuldig kan voelen want ik ben bevoorrecht dat ik hier mag zijn dus waarom kan ik niet gewoon genieten en de negatieve focus verleggen of zelfs loslaten? Het zal mijn eeuwige struggle blijven, vrees ik. Gelukkig is Luc een meester in spiegelen.

• 

• 

• 

• 

Rond elf uur komen we bij ons kamp aan voor de komende twee nachten en krijgen we lunch. Er wordt hier goed voor ons gezorgd want de lunch is om over naar huis te schrijven: een goed gevulde burrito met salade en vers fruit. Smullen! Niet kort daarna gaan we alweer op de volgende ontdekkingstocht en het mag in een regenwoud geen verassing zijn dat het begon te regenen. Stortregenen. Maar we gaan door want het kamp is ook nog een heel eind terug en het zou een tijdelijk buitje kunnen zijn. Dat was het niet en de gids besloot ook nog een rivier over te steken waarvoor we onze schoenen moesten uittrekken. Resultaat: we waren doorweekt en mochten nog een eindje wandelen. Op de terugweg waren alle paadjes veranderd in kabelende beekjes. Met zompige schoenen liepen we hier doorheen en het echte oer-natuur-gevoel wordt in ons aangewakkerd. Rauwer gaan we het niet krijgen. Toch was de middagwandeling de natte kleren waard. We zagen een kaaiman met haar jong, uilen, een boa en een ander type slang. Die laatste kwamen we tegen in het midden van een hoosbui en hebben we gelukkig wel op camera weten vast te leggen, weliswaar met regenspetters erbij.

• 

• 

Terug bij het kamp is het tijd voor een rustmomentje en omdat het regent gaan we even op bed liggen. Tegen vier uur lijkt het droog te worden en gaan we er nog even op uit voordat het donker wordt. We wandelen langs het prachtige strand en zelfs de zee die hier tegen de kliffen aanklotst, lijkt niet van deze wereld te zijn.

Hongerig en uitgeput komen we aan bij het kamp en na het avondeten gaan we om zeven uur moe maar voldaan naar bed. Dat wordt nog even wennen want we slapen voor het eerst sinds deze reis niet samen in één bed. 

We hebben het alleen slapen overleefd en we worden vanzelf rond half vijf wakker. De natuur ontwaakt en dit heeft ook z’n invloed op ons. Om vijf uur staan we al in de startblokken om op ochtend expeditie te gaan. Het is al licht maar als je de jungle inloopt is alles nog donker. We hopen wat dieren te spotten voordat de wereld weer helemaal ontwaakt. Sluimerend gaan we door het bos en plots zien we een groep coatis met allemaal jongen. Jonge dieren, het maakt niet uit welke, is elke keer zo inspirerend en hartverwarmend om te zien. We lopen door en komen uit bij de oceaan, waar de vogels bezig zijn met hun ochtend ritueel. Hierna besluiten we terug te lopen naar het kamp voor ons ontbijt.

We hebben enige haast want het plan is om een flinke wandeling te gaan maken in de hoop dat we de poema zien. In totaal is de grote expeditie die dag zo’n 15 kilometer onder zware condities: een hoop luchtvochtigheid, hoge temperaturen en veel door los zand. Op de heenweg mogen we weer de rivier oversteken, met onze blote voeten deze keer. Daarna de sokken en schoenen weer aan en door. Voor de sokken en schoenen maakt het water niet uit want die zijn nog nat van de regenbui gisteren. Ondanks de zware omstandigheden is het een heerlijke hike en we hebben hier helemaal niemand om ons heen. Het is alleen wij drieën in het wild en dat voel je. Het is geweldig. Om de zoveel tijd moeten we onze oren spitsen op de geluiden die we horen en zo zien we de tapir, de white face monkey en weer een groep coatis met jongen. Onderweg stoppen we langs het strand om een kokosnoot te kraken. Zo zouden we het wel een paar dagen kunnen overleven. Vandaag genieten Luc én ik en dat is merkbaar. Luc benoemt ook dat hij ziet dat ik er een stuk meer ben en ervan geniet. Het heeft soms zijn tijd nodig maar om dan in deze modus te komen is heerlijk. We genieten samen volop. Helaas spotten we geen poema en moeten we ommekeer maken als we nog op tijd door de rivier willen steken. Als we daar aankomen staat het water een stuk hoger en met de minuut stijgt het level. De gids zegt dat we moeten opschieten en hoopt dat er geen krokodillen zijn. Tot drie keer toe heb ik gevraagd of dit een grapje was, maar dit bleek niet zo. Zonder nadenken, ben ik met mijn broek tot mijn billen opgerold door het water gegaan met schrik voor de krokodil maar we hebben het overleefd. We hopen nog de miereneter en poema te zien, vandaag of morgen, zo vertellen we de gids als we terugwandelen naar het kamp. Plots haalt hij zijn neus op en zegt dat hij de miereneter ruikt. Alsof het opgezet spel is, kruist de miereneter plots het pad en we hebben het geluk dat we hem van heel dichtbij kunnen zien. Hij trekt zich niks van ons aan en we genieten van zijn snuif- en eetgedrag. Het is nog enkele minuten tot het kamp en onze verdiende lunch maar voordat we goed en wel aankomen, worden we op een paar meter voor de finish ook nog getrakteerd op de aracari toukan. Het feest kan niet op. Nu de poema nog. 

• 

• 

Na een rustmomentje trekken we de wandelschoenen weer aan en gaan op avontuur. Al heel snel komen we een groepje squirrel monkeys tegen die het maar al te leuk vinden om ons te nieuwsgieren. Ik kan blijven kijken naar deze schattige beestjes maar we willen een kijkje nemen bij de lagoon dus wandelen we door. Aangekomen bij de lagoon verkent de gids de omgeving totdat Luc plots met het blote oog een etende tapier ziet met een jong. Genietend van dit schouwspel kijk ik door de telescoop en zie ik plots een hele grote krokodil voorbij drijven. Prachtig om zoveel dieren tegelijkertijd te zien. Het feest was weer compleet. Voor vandaag zit het erop en gaan we terug naar het kamp. Net op tijd aangekomen voor de volgende tropische regenbui. Het komt met bakken uit de lucht gevallen. Zolang ik droog zit, kan ik hier echt van genieten: het geluid en de geur. Alleen een goede onweersbui kan me nog blijer maken.

Dag drie en we zijn wederom vroeg uit de veren. Voor het ontbijt maken we nog een korte ochtendwandeling en we merken allemaal dat we behoorlijk vermoeid zijn van het wandelen de afgelopen dagen. Door de regen is het ook nog vochtiger dan de dagen ervoor en het zweet loopt in straaltjes over onze rug. Ook de dieren lijken hierop te reageren want we zien ze een stuk minder. Tijd om terug te gaan voor het ontbijt. Hierna staat onze laatste expeditie in dit prachtige regenwoud op de planning. We maken een wandeling naar het primary forest en dat is heel bijzonder. Een primary forest (ook wel oerbos genoemd) is samengesteld uit inheemse soorten die van nature zijn ontwikkeld, met weinig of geen bewijs van menselijke activiteiten (bron: Conventie over Biodiversiteit). Secondary forests zijn bossen die herstellend zijn van menselijke verstoringen.Het herstel van het bos kan natuurlijk zijn of door mensen ingrijpen door herbebossing of bebossing. De samenstelling van planten en dieren en de structuur van het bos is eenvoudiger dan die van oerbossen (bron: Conventie over Biodiversiteit). Je kan je voorstellen dat het een wereld van verschil is qua qua planten maar ook de hoogtes van bomen. Qua wildlife is het hier ook een stuk rustiger en mysterieuzer. Gelukkig ontdekken we een prachtige kikker die heel moeilijk te spotten is: de poisson orange black frog. We hebben (wederom) geluk. Het begint te regenen en voordat het met bakken uit de lucht komt, gaan we terug naar ons inmiddels vertrouwde kamp, waar we van onze laatste uurtjes in dit prachtige natuurgebied mogen genieten. Terug naar de ‘bewoonde’ wereld, althans die mét mensen.