San Cristobal de las casas

San Cristobal de Las Casas, een magisch dorpje in de hoge bergen van Chiapas, is een hele andere beleving van Mexico.

We hoorden meerdere reizigers verliefd praten over deze plek en dus konden we niet achterblijven. Na een flinke nachtrit van 12+ uur van Palenque naar San Cristobal komen we in de ochtend aan om half zeven en is het twee graden. Dat wordt acclimatiseren (letterlijk en figuurlijk). We laten ons met een taxi naar het hostel vervoeren en worden getrakteerd op een ontbijt. Dat is pas service! Hierna gaan we in een hip koffietentje (lees meer hierover onder tips restaurants) werken aan de nieuwe lay-out van onze blog, die alweer een tijdje te zien is op onze website.

Walking tour

Er is een free walking tour in San Cristobal. Een (free) walking tour moet je eigenlijk altijd doen en liefst aan het begin van je bezoek om een goed beeld te krijgen van de plek waar je verblijft. So we did. Onze tour guide nam ons mee in het dagelijkse leven van de ‘indignous people’ uit de regio ofwel een soort ‘indianen’. Het is fascinerend en mooi om te horen hoe deze mensen in contact staan met de natuur en de gebruiken die ze hebben. Minder nodig was dat de gids zijn eigen standpunt over vaccineren ongeremd in de groep uitte en de 30 deelnemers (waaronder wij) continu ‘beautiful people’ noemde. We houden van visionaire mensen met een duidelijke mening maar hier kregen we een nare bijsmaak van.

Temazcal

Als er één ding op de ‘Mexico-bucket-list’ van Kitty stond, is het wel deelnemen aan een Temazcal. Wikipedia omschrijft de definitie van een temazcal als volgt: ‘een zweetruimte van de inheemse bevolking van Meso-Amerika. Het woord Temazcal komt uit het Nahuatl en betekent “huis van hitte”. In het oude Meso-Amerika werd het gebruikt als genezende ritueel om na lichamelijke inspanning – bijvoorbeeld na een strijd of spel – het lichaam ceremonieel te reinigen’. We hadden het geluk dat we mochten deelnemen aan een échte temazcal. We worden onthaald door nomaden, hippies en andere avontuurlijke reizigers op een plekje in de bergen. Er staat een groot kampvuur op ons te wachten en alle deelnemers leggen stukken fruit bij elkaar om te delen na de temazcal. Eenmaal we gesetteld zijn, krijgen we gedroogde tabaksbladeren, die we na een bedachte intentie voor deelname aan de temazcal in het vuur gooien. Voordat de temazcal van start gaat (lees: we in een zelf gemaakte tent gaan zitten met vuur en hete stenen) hangt er al een hele vrije en gemoedelijke sfeer: mensen maken muziek, een verdwaalde hippie rookt een jointje en sommigen zijn aan het mediteren. Met bewondering mogen wij meekijken en proeven van deze (andere) levensstijl. De temazcal zelf was een erg bijzondere en bovendien onvergetelijke ervaring. Er worden ons niet veel instructies vooraf gegeven behalve dat het ietwat weg heeft van een sauna. Zodra we met een hele groep in de geïmproviseerde tent zitten en deze volledig afgesloten wordt, begint ‘the experience’.

“Het is pikkedonker en ik zie geen hand voor ogen, vrouwen en mannen zitten apart en ik kan mezelf net een ruimte toe eigenen waarbij ik met mijn hoofd tegen mijn knieën aan zit. De eerste steen is buiten van het vuur gehaald, deze wordt in het centrum van de tent gelegd en er wordt een kruidenmangels met water opgegooid. Nog steeds zie ik niks. Het water op de steen zorgt onmiddellijk voor een kokendhete hitte en even lijkt het ademen heel moeilijk te gaan maar al snel wordt er gezongen en gaat er ook een vuurtje aan in mijn hart. Wat is dit bijzonder bedenk ik me terwijl ik nog steeds niks zie en het zweet uitbreekt. Na enkele liedjes gaat de tent open en komt er een stroom frisse lucht binnen. Dit spektakel herhaalt zich vier keer en is echt intens en pittig (een stuk zwaarder dan de sauna kan ik wel zeggen). We hielden het dan ook (slechts) drie rondes vol maar het is dan ook geen wedstrijd. Het was heel bijzonder om dit mee te mogen maken en prachtig om de samenhorigheid te voelen en te zien hoe intens deze mensen in het moment te lijken leven.”

Canyon Sumidero

Een bezoek aan de canyon ‘Sumidero’ mag je echt niet missen als je in San Cristobal bent. Deze kloof is een van de diepste kloven van Mexico en dat is indrukwekkend, zowel vanaf een uitzichtpunt als vanaf het water. Sommige rotswanden zijn wel tot 1000 meter hoog. Na de uitzichtpunten bekeken te hebben, zijn we op een speedboot gestapt met gids om door de canyon te varen. Prachtige plaatjes gegarandeerd en een leuke bonus waren de gigantische krokodillen en slingerapen aan de oever.

Tips voor restaurantjes

San Cristobal is een veelzijdige plek. Je kan er van hele diverse keukens genieten: van Indiaas tot Frans. Wij zaten in hostel Posado del Abuelito (great value for the money) en hadden beschikking over een gemeenschappelijke keuken. We hunkerde er dan ook naar om zelf aan de slag te gaan en dat liet ons des te meer thuis voelen. Voor andere leuke eetplekken in San Cristobal raden wij aan:

• Fancy food court in hartje centrum (zoek ‘Petite Fondue’ of ‘Bancook’ op je google maps) en je komt terecht in een fancy food walhalla
• Koffie bij ‘ Black Love Coffee’: dit plekje is ook gelegen in de fancy food court en je krijgt er heerlijke koffie en goed werkende wifi (no more need to say);
• Wijnbar ‘La viña de Bacco’ is een heerlijke plek voor wijn liefhebbers: je hebt er veel wijnen per glas, je krijgt bij elk wijntje een tapa én het is bovendien erg betaalbaar (Mexico itself is namelijk geen wijnland);
• Frida’s Fries mocht niet ontbreken tijdens ons bezoek aan San Cristobal: betere friet dan de gemiddelde frituur in Nederland je biedt.